یادداشتهای قاسم بهرامیان

#احکام_مالی_و_بانکی (1)

وام در عرف مردم و در فرهنگ لغت فارسی به معنای "قرض گرفتن" است، در حالی که خیلی از آنچه که مردم از بانکها و موسسات مالی دریافت می کنند، وام و قرض نیست، بلکه تسهیلاتی است در قالب عقود اسلامی.

و موارد خیلی کمی از این تسهیلات، قرض الحسنه است. و این اصطلاح که در بین بعضی  مردم مشهور شده که وام گرفته ام با کارمزد مثلا 28 درصد، عبارت اشتباهی است.

الان، حداکثر کارمزد برای تسهیلات قرض الحسنه 4 درصد است و بقیه نرخ های تسهیلات، هر کدام در نوع قرارداد خودش، معنا پیدا می کند.

بنابراین هنگامی که سود دریافتی در تسهیلات دریافتی، بالای 4 درصد می باشد، نشان می دهد تسهیلاتی که دریافت می کنیم، قرض الحسنه نیست. لذا باید از بانک بپرسیم نوع این تسهیلات چیست و بر اساس چه عقدی می باشد و محل مصرف آن کجا هست؟

در قسمتهای بعدی، اهمیت این نکته «نوع عقد» و «محل مصرف تسهیلات» را بیشتر توضیح خواهیم داد.

بخشی از آنچه خواهیم گفت در آینده:

🔸آیا صرف سود گرفتن در تسهیلات، به معنای ربوی بودن این تسهیلات است؟

🔹و در چه صورتی مشکل ربا و حتی در مواردی، مشکل پول غصبی پیش می آید؟

🔸سپرده گذاری در بانکها و سود گرفتن، در چه صورتی حلال و در چه صورتی حرام است؟

🔹فرق جریمه دیرکرد با وجه التزام چیست و چرا مراجع تقلید، حرام می دانند، ولی بانکها می گیرند؟

🔴 و به طور کلی دیدگاههای منتقدان بانکداری فعلی ما چیست و کدام بخشها را حرام و ربا می دانند و کدام قسمتها را حلال؟

🔸🔹🔸🔹🔸🔹🔸🔹🔸🔹🔸🔹

 عضویت در کانال تلگرام: https://telegram.me/BahramianGh