یادداشتهای قاسم بهرامیان

مشکل ما در اینجاست که نمى‏ خواهیم از نعمت‏هاى دنیا و امکانات آن، چیزى به دست بیاوریم و نمى‏ خواهیم با این مرکب‏ها به جایى برویم، وگرنه به نعمت‏ها دلبسته نمى‏ شدیم و حساب مى‏ کردیم که با داشتن و یا از دست دادن با کدامین زودتر مى‏ رسیم؛ که براى حرکت ما دو پاى شکر در هنگام دارایى و صبر در هنگام گرفتارى هست. پس دیگر چه رنجى داریم و چه مرگى داریم. آنجا که با شکر و صبر مى ‏توان رفت، آنجا که اگر از پاى افتادى و ناتوان شدى، تازه با عجز مى‏ توان رفت، دیگر چه حرفى داریم و چه منطقى داریم. آخر راه آنجا آغاز مى‏شود که ما تمام مى‏ شویم.

مادرم- که خداى با کرامتش پذیرایش باشد- به من درسى داد، که فراموشم نمى‏ شود.
محمد پسر اول من مى‏ خواست به دنیا بیاید و این تجربه‏ ى اول ما بود.
نصف شب بود که درد به سراغ مادرش آمد. با داروهایى که مى‏ شناختم و با گل گاوزبان و تخم شوید کار سازى نمودم، ولى درد زایمان بود و شتاب مى‏ گرفت.
به منزل پدر آمدم. هنوز ساعاتى تا اذان صبح مانده بود. مادرم با چند نفر از بستگان به پذیرایى مادر محمد مشغول شدند و مرا از اطاق تبعید کرد. من از دور فریادها و ناله‏ ها را مى‏ شنیدم و زمان بر من کُند مى‏ گذشت. تجربه‏ ى اول من بود. حدود طلوع آفتاب خانم دکتر تشیدى را آوردیم. با خیال راحت‏ ترى در انتظار تولد نشستیم. فریادها و ناله‏ ها زیادتر مى‏ شد، امّا از ولادت خبرى نبود.
                       
مادرم را صدا زدم. من آشفته بودم، ولى او سرخوش. پرسیدم آیا مشکلى هست؟
جواب داد: کار زایمان طبیعى است. گفتم پس چه وقت فارغ مى‏ شود؟ با این همه ناله کِى کار تمام مى‏ شود؟ خندید و گفت: تا ناى نالیدن دارد و توان فریاد کشیدن دارد، نمى‏ زاید. آنجا که درد توانش را گرفت، آن وقت فارغ مى ‏شود ...
مدتى گذشت. از ناى افتاده بود و فقط زنجموره بود، که صداى گریه‏ ى محمد بلند شد. و این درس را فهمیدم که تا ناى نالیدن دارى و تا آنجا که توان دارى، ولادتى نیست. راه آنجا آغاز مى ‏شود که تو به پایان مى‏ رسى.

(استاد علی صفایی حائری-کتاب «آیه های سبز»صص 82و83- به نقل از «درس‏هایى از انقلاب، دفتر سوم( قیام)، ص 223 تا 224»)