یادداشتهای قاسم بهرامیان

« اینکه در دادگاه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها از قول یک متهمی چیزی راجع به یک کس دیگری گفته میشود، این، شرعاً حجیت ندارد. بله، متهم هرچه درباره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی خود در دادگاه بگوید، این حجت است.

... فضا را نباید از تهمت و از گمان سوء پر کرد. قرآن کریم میفرماید: «لو لا اذ سمعتموه ظنّ المؤمنون و المؤمنات بانفسهم خیرا»؛ (نور-12) وقتی میشنوید که یکی را متهم میکنند، چرا به همدیگر حسن ظن ندارید؟

تکلیف دستگاه اجرائی و قضائی به جای خود محفوظ است. دستگاه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های اجرائی باید مجرم را تعقیب کنند، دستگاه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های قضائی باید مجرم را محکوم و مجازات کنند؛ ...اما مجازات مجرم که از طرق قانونی جرم او ثابت شده است، غیر از این است که به گمان، به خیال، به تهمت، یکی را متهم کنیم، بدنام کنیم، توی جامعه دهن به دهن بگردانیم. اینکه نمیشود. این فضا، فضای درستی نیست.

... نباید گفت اینها شفافیت است. این، #شفافیت_نیست ؛ این، کدر کردن فضاست.  ...اینکه ما بیائیم این و آن را بدون اینکه اثبات شده باشد، بگیریم زیر بار فشار تهمت و چیزهائی را به آنها نسبت بدهیم که #ممکن_است_در_واقع_راست_باشد ، اما تا مادامی که ثابت نشده است، ما #حق_نداریم آن را بیان کنیم؛ این آن را متهم کند، آن این را متهم کند »

(خطبه های عیدفطر-29/6/1388 - http://l1l.ir/1hn7 )