یادداشتهای قاسم بهرامیان

نامگذاری دهه پیش روی ما-که امسال سال اول آن می باشد- از سوی مقام معظم رهبری به دهه پیشرفت و عدالت، شاخصی است کلی برای همه ما که در همه حرکتهای سیاسی، علمی، فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی باید آن را مد نظر داشته باشیم.
در حقیقت مقام معظم رهبری علاوه بر بحث چشم انداز 20 ساله و سیاستهای کلی 5 ساله، یک شاخص را از دل آنها بیرون آورده اند تا در همهمه بحثهای توسعه و کارآمدی و تولید و پیشرفت و عدالت و توزیع فقر و ...، مردم و مسوولین یادشان نرود که هدف چیست؟ تا عده ای نخواهند در گفت و گوهای سیاسی اشان عدالت را در مقابل پیشرفت بگذارند. یا عدالت را به قربانگاه پیشرفت و توسعه ببرند و با شعار مخالفت با توزیع فقر، عدالت را زیر سوال ببرند و یا حداکثر بعنوان تزیین سخنرانی هایشان آن را نگهدارند، اما با قالبی خالی از روح(هر چند همین شعار دادنش هم تا چند سال قبل شده بود کسر شان آقایان)؛ و یا پیشرفت را نادیده بینگارند و عدالتی را ذکر کنند که هیچ ارتباطی با مفهوم اصلی آن یعنی "قرار گرفتن هر چیزی در سر جای خودش" ندارد. عدالتی که به تعبیر رهبری اگر بدون پیشرفت باشد، می شود: "برابری در عقب ماندگی، برابری در فقر"(بیانات در حرم رضوی-87/1/1).
و البته عدالت هم پایه هایی دارد به نام عقلانیت و معنویت، که به تعبیر رهبری: "بدون معنویت و بدون عقلانیت، عدالت تحقق پیدا نمیکند؛ اگر معنویت نشد، عدالت تبدیل میشود به ظاهرسازى و ریاکارى؛ اگر عقلانیت نشد، عدالت اصلاً تحقق پیدا نمیکند و آن چیزى که انسان تصور میکند عدالت است، مى‏آید و جاى عدالت واقعى را میگیرد. بنابراین معنویت و عقلانیت در تحقق عدالت شرط است."(بیانات در دیدار اعضای هیات دولت- 87/6/2)