یادداشتهای قاسم بهرامیان

همراه رنج جریان است و ورزیدگی، و نشاط است و قدرت، و در پایان هم بهره است و مزد پاداش. کارگری که بارها را به دوش گرفته دو خوشحالی همراه گرفتاری هایش دارد و یک خوشحالی هم پس از گرفتاری؛ همراه کارش از بی کاری و رکود رهیده و با کارش ورزیده تر و نیرومندتر شده و آخر کارش هم مزد و پاداش دارد. اینجاست که با درد، با عسر، با رنج، دو تا راحتی هست¹. جریان و قدرت، و پس از آن هم یک پاداش و یک بهره؛ که :«سیجعل الله بعد عسر یسراً²».

... با این دید که یسر سه برابر عسر باشد دیگر چه بحرانی و چه ضعف اعصابی، که این وجود با همین دردها ساخته شده و قدرت گرفته. با همین ضربه ها به آزادی رسیده و از بت هایش رهیده.

دوستی داشتم که به دنبال کرایه خانه، مدت ها دربه در شده بود و در جستجوی خانه پایش به تاول نشسته بود و عجله هم داشت؛ که می خواست پیش از محرم عروسی راه بیندازد. و عجله داشت؛ که قرار گذاشته بود...

می گفت: بک روز آن قدر گشتم و به جایی نرسیدم و ردّم کردند که با نشستن زیر سقفی بغضم ترکید و مثل لش افتادم و گریه کردم و ترکیدم.

من به او گفتم تو می خواهی خانه و بزم و عیشی داشته باشی، این خواسته توست، در حالی که فقط این را برای تو نمی خواهند، تو می خواهی خانه بسازی، ولی آنها می خواهند خودت را بسازند. و آنچه تو را می سازد، همین خانه خراب شدن هاست. همین شکستن ها است. همین سوختن ها است که سازنده می شود.

1)    سوره شرح، آیات 5 و 6: فان مع العسر یسراً ، ان مع العسر یسراً

2)    سوره طلاق، آیه 7

منبع: تطهیر با جاری قرآن(3)، ص83، نوشته استاد علی صفایی حائری(عین.صاد)

(برگرفته از کتاب "آیه های سبز"(داستانها و نکات تربیتی از آثار استاد)، ص170)