کیهان هم شنید
بالاخره کیهان هم خودش را یکی از مخاطبان سخنان رهبری در دیدار با دانشجویان دانست و اشتباهاتی را متذکر شد، البته بدون اینکه تصریح کند که خودش هم یکی از این مرتکبان اشتباه و البته تر یکی از مهمترین ها وتاثیرگذارترین ها بر روی خیلی های دیگر بوده است!
کیهان 89/6/3 در یادداشتی به قلم سعدالله زارعی از دام مسائل درجه 2 گفته است. البته نمی دانم شریعتمداری هم این مواضع را قبول دارد و او هم کمی متنبه شده است یا نه، اما به هر حال در جای خودش خوب است.
البته امیدوار نیستم روش شریعتمداری تغییر کند، چون همین سال گذشته بود که بعد از سخنان رهبری در 88/5/3 به «زیاده روی» خودش اعتراف کرد، اما درست یک سال بعد همان روش را در پیش گرفت.
یادداشت کیهان همچنین غیرمستقیم نقدی دارد بر سخنرانی چندی پیش دبیر سیاسی کیهان(مهدی محمدی) در جمع انصار حزب الله تهران، آنجا که می گوید:
« در این ماه ها و هفته های اخیر بعضی از «فتنه جدید» و یا «فتنه بزرگتر» حرف زده اند. بعضی هم وانمود کرده اند که رهبر معظم انقلاب در دیدار با تعدادی از نمایندگان مجلس از چنین واژه ای استفاده کرده اند در حالیکه نمایندگان شرکت کننده بکار رفتن چنین عبارتی در سخنان رهبر معظم انقلاب را بکلی تکذیب می کنند. اما البته این به آن معنا نیست که واقعا فتنه جدیدی در راه نیست یا فتنه آینده احتمالا از فتنه های گذشته بزرگتر نیست. بله این احتمال عقلایی وجود دارد و می توان برای آن دلایلی هم برشمرد اما دو سؤال در این میان وجود دارد؛
1- چرا عده ای راه افتاده اند و قبل از اینکه این فتنه جدید یا بزرگتر واقع شود مرتب از آن حرف می زنند و مردم را از شرایط سخت تر می ترسانند؟ در این بین بدون تردید عده ای از روی غفلت به کمک دست هایی می آیند که از روی برنامه و به قصد کدر کردن فضا و متهم کردن این و آن به فتنه گری مشغولند.
2- آیا متهم کردن افراد جبهه اصولگرایی به اینکه این ها سردمداران فتنه آینده اند برای پرده انداختن بر فتنه ای که اگرچه مرده ولی هنوز هم کشور هزینه های آن را می پردازد، نیست؟ »
و البته در باب سخنان بسیار مهم رهبری در دیدار با دانشجویان نکات فراوانی وجود دارد و اصولاً این سوال باید مورد واکاوی قرار گیرد که:
آیا همیشه رهبری باید در مورد موضوعی موضع گیری صریح داشته باشند تا ما متوجه اشتباهمان بشویم؟
آیا از سخنان غیرصریح رهبری نمی توان «چارچوب اصولی و صحیح» برای فکر و تحلیل و رفتار خودمان تعریف کنیم؟
ما در چارچوبی که «دل»مان دوست دارد سخن می گوییم و رفتار می کنیم و یا در چارچوب اصول تبیین شده از جانب «رهبری»؟
