یادداشتهای قاسم بهرامیان

می شود:

«حرف غلط»ی را اصلاح کرد، اما بدون «مشتعل کردن فضا در جریانهاى گوناگون فکرى و سلیقه‌اى»؛

روشنگری کرد، بدون تابلو کردن حرف غلط، و بدون اتهام زدن، و بدون از جاده عدل و انصاف خارج شدن، و بدون هوچیگری و جوزدگی؛

حرف حق را زد، اما بدون در طرح شیطان بازی کردن و پازل دشمن تکمیل نمودن، چرا که:

«اگر ما حق داریم حرف حق بزنیم، حق هم حق دارد که طعمه باطل نشود»¹

نمونه هایی از این موارد به تشخیص بنده:

1- مقام معظم رهبری، 14/3/90:

تبیین ابعاد همه جانبه مکتب امام بعنوان یک راهنماى نظرى و عملى برای رسیدن کشور و ملت به عزت و پیشرفت و عدالت. بدون اینکه یک بعد نادیده گرفته شود تا عده ای بتوانند بهره سیاست بازی و جریان سازی خودشان را ببرند.

2- مقام معظم رهبری، 18/4/90:

پرهیز دادن از کارهای عامیانه و جاهلانه، و تطبیق های منحرف کننده و غلط انداز در عرصه مهدویت. بدون قضاوت یا برچسب زنی به شخص یا گروه خاصی.

3- آیت الله حائری شیرازی، 13/5/90:

انتشار نامه 7 ماه پیش خود به مشایی در نقد عدم جامع نگری در طرح مباحث موسیقی و مکتب ایرانی و میراث فرهنگی. بدون اتهام زنی و هیولا و جریان ساختن، و با حفظ مرزبندی با آنها که دوست دارند از احمدی نژاد عبور کنند.

«وقتی کسروی عقاید مردم را با قلم زهرآگین خود نشانه رفت، [آیت­ الله سید نورالدین حسینی الهاشمی] به مناظره با او برخاست و روزنامه کیهان یک روز ایرادات کسروی و روز دیگر پاسخ­های آیت ­الله را درج می­کرد. کاری که امروز جای آن خالی است. چرا می­گوییم منحرف اما با منحرف مناظره نمی کنیم؟ آیا ما از آیت­ الله برتریم یا منحرف از کسروی پست­ تر است؟ به همین دلیل اعلام کردم راه علاج مناظره است و در حد خود انجام دادم.»(25/3/90) + نامه اول

1- برگرفته از کلام استاد علی صفایی حائری.